svabo
Povodom Devetog maja, Dana pobjede nad fašizmom
Dok se u Srbiji sprovodi proces odlučne borbe protiv (anti)fašizma rehabilitacijom ratnog zločinca i fašiste, vođe četničkog pokreta u II svjetskom ratu, Draže Mihajlovića, u Hrvatskoj se taj isti proces zdušno napada iz svih raspoloživih oružja i oruđa, kako medijskih, tako i dnevnopolitičkih. Nedavni pokušaji organizacije skupa ekstremne desnice i neofašista u Zagrebu nadjačan je značajnim omjerom organizovanih hrvatskih antifašista koji su se oduprijeli toj razarajućoj kugi dvadesetprvog stoljeća u njenom nastojanju da poremeti aktuelne tokove Republike Hrvatske u njenom uklapanju u savremenost EU društva. Socijaldemokratska hrvatska vlada je obznanila i zabranu održavanja pomenutog fašističko-neonacističkog skupa u Zagrebu.
Ohrabrujući preokret predstavlja zacrtanu putanju svim glasnogovornicima neophodnosti ulaska u EU svih političkih subjekata koji u našem regionu obnašaju ono što se zove naše čudo od svih naših europejski orijentiranih vlasti. Ulazak Republike Hrvatske u Evropsku uniju, nadam se, predstavlja i zaokret u hrvatskoj postratnoj politici kroz koji će se evropska Hrvatska sama i definitivno obračunati sa svim oblicima veličanja ustaštva koje Hrvatskoj predstavlja glogov kolac u njenoj savremenoj istoriji. To bi bila velika pobjeda za Hrvatsku. To bi bio veliki povijesni iskorak za sve zemlje u regionu. Republika Hrvatska bi bila perjanica zemalja regiona u njihovom konačnom obračunu sa fašisoidnim avetima prošlosti koji su se u svom najbestijalnijem obliku srušili na Balkan kroz cjelokupnu tragediju koja nam se desila u devedesetim godinama.
Bosna i Hercegovina je svojim nezgrapnim dejtonskim uređenjem, svojim geopolitičkim položajem i svojim cjelokupnim istorijskim iskustvom značajno strateško uporište svih savremenih oblika fašističko-neonacističkih ideologija. Ono što se potiskuje iz Hrvatske nalazi svoje uporište u Zapadnoj Hercegovini, a ono što se njeguje u srbijanskom rascjepu između EU-opredjeljenja njenih političkih zvaničnika i retrogradnog koketiranja sa ideologijom četništva kroz ideološku reviziju pojma antifašizam svaljuje se kao opterećujući balast na aktuelni Gordijev čvor uskuhale bosanskohercegovačke stvarnosti koja, u političkom smislu, nikako da odapne od polazne tačke na koju nas dovede sva naša nacionalistička oligarhija iz devedesetih godina.
U sklopu svjetske kampanje protiv islamskog fundamentalizma pojava vehabija na tlu Bosne i Hercegovine dodatno je opterećenje u procesu uvozne fašizacije raspamećenog bosanskohercegovačkog ideološkog prostora. Sarajevski pucnji Mevlida Jašarevića na zgradu Američke ambasade predstavljali su, zaista, pucnjeve na državu Bosnu i Hercegovinu i sve njene građane. Novi fašisoidni ideološki procjep kao da neko namjerno lansira u savremene bosanskohercegovačke granice trudeći se da i na taj način pseudofašističke snage definitivno raskidaju državu Bosnu i Hercegovinu.
U gradu u kojem živim antifašizam ima svoju tradiciju koja je kroz devedesete doživjela čudnu metamorfozu koja zbunjuje i nerijetko ostavlja bez daha. U Drugom svjetskom ratu desio pogrom srpskog pravoslavnog življa pod dubinskom inscenacijom ustaške Nezavisne Države Hrvatske i nacističkog njemačkog Trećeg Rajha. Šesnaestog maja hiljadudevedstotinačetrdesetdruge godine partizanske jedinice oslobađaju moj grad od fašističko-nacističkih snaga i taj dan se u postratnoj FNRJ slavio kao Dan oslobođenja Prijedora što je u duhu antifašističke tradicije njegovano sve do iščašenog oblika njegovog preporodilačkog „oslobođenja“ hiljadudevetstotinadevedesetdruge godine koju mu je obećavala ondašnja fašisoidna vlast prijedorskog SDS-a pod dirigentskom palicom visokoumnog postratnog doktora Dabića koji u liku Radovana Karadžića pred Međunarodnim sudom pravde u Den Hagu odgovara za djela genocida i ostale zločine protiv čovječnosti.
Tokom te vlasti u mom gradu je ubijan antifašistički duh što je, između ostalog, potvrđeno i činjenicom uklanjanja Šesnaestog maja kao dana oslobođenja Prijedora od strane Karadžićevih neofašista koji u svega nekoliko mjeseci organizovaše koncentracione logore i pogrom nad cjelokupnim nesrpskim življem sličan onom pogromu kojeg su vlasti NDH uz pomoć vojnih snaga njemačkog Trećeg rajha organizovali hiljadudevedstotinačetrdesetdruge godine protiv cjelokupnog srpskog stanovništva Potkozarja. Zaboravila se ona starolatinska mudrost kako je istorija učiteljica života i iz grba prijeratnog Prijedora je izbrisano Sunce koje još nije vraćeno u grb postratnog Prijedora. U aktuelnom grbu opštine Prijedor se i dalje nalazi isključivi znak „četiri S-ocila“ koji majorizira snagu jednog naroda u opštini koja samu sebe, kroz paradigmu aktuelnih vlastodržaca, proklamuje prostorom u kojem su jednaki svi Prijedorčani.
Ogromna razlika između onoratnog i ovoratnog pogroma „nepoželjnih“ ogleda se u činjenici da je fašističko-nacistička soldateska oko polovinu preostalog potkozarskog stanovništva deportovala u konclogore, a fašisoidna mašinerija Doktora Dabića je protjerala skoro sve nepoželjne sa ciljem uspostave čistog prostora za poželjne pripadnike ovog sumanutog doktora psihijatrije koji je u svom domaćem ratu doživio katarzu sopstvenih psihijatrijskih dubioza. U svega nekoliko mjeseci je u opštini Prijedor hiljadudevetstotinadevedesetdruge ubijeno oko četiri hiljade „nepoželjnih“ građana opštine Prijedor koji su predstavljali veliku smetnju ondašnjoj SDS vlasti u procesu strateškog uramljivanja sopstvenih „čistih prostora“. Ostatak „nepoželjnih“ se u fašisoidnom procesu „prijedorskog očišćenja“ skoro čitav protjerao sa „pročišćenje zemlje“ koja je ogrezla u suludom macabreu fašisoidne SDS vlasti.
Tokom devedesetih godina lokalno novinarsko glasilo „Kozarski vjesnik“ se stavilo u službu SDS macabrea i time pljunulo u sopstvenu antifašističku tradiciju koja datira iz partizansko-potkozarskog proljeća hiljadudevedstotinačetrdesetdruge godine kao glasilo Drugog krajiškog odreda „Mladen Stojanović“ koji je dobio to ime nakon toga što je potkozarski Crveni Doktor okončao svoj humani život pod četničkom kamom. Svojim propagandnim učešćem u cjelokupnom scenariju sumanutog doktora Dabića ovaj lokalni medij je pljunuo na sopstvenu antifašističku tradiciju. U kosti Doktora Mladena Stojanovića ideološki čistači devedesetih su zabijali glogov kolac.
Vrijeme sada u gradu i entitetu u kojem živim karakteriše nedovoljno određeni antifašistički modernizam kroz koji se nastoji povratiti slava časnih partizanskih antifašista glorifikujući neprikosnovenu ulogu srpske nacionalne komponente izdižući time značaj uloge Srba u antifašističkoj borbi tokom Drugog svjetskog rata. Ničim ne sporeći ulogu svih antifašista koji su se u ona zlohuda vremena uključila u redove partizanske narodnooslobodilačke borbe tvrdim da se ovakvim pristupom udara u temeljne vrijednosti antifašizma koji se bori protiv svakog oblika majorizacije i izdizanja bilo koga nad bilo kim što za posljedicu ima mnogobrojnost žrtava u razarajućim okolnostima kao što su one iz četrdesetih i devedesetih godina prošloga vijeka u mome kraju.
Iščašenost ovakvog pristupa ogleda se i u pokušaju istorijskog revizionizma neofašističkih dešavanja iz vremena devedesetih što ću nanovo ilustrovati primjerima iz svoga kraja. U mom kraju je oko 4.000 ljudi iz grupe „Nepoželjni“ ubijena na najbestijalniji način u konclogorima, na domaćim ognjištima, na masovnim stratištima. Uzroke procesa uramljivanja životnog prostora „Poželjnih“ jedan od kreatora istog je objelodanio u svom TV intervjuu u kojem je kazao kako su „oni nas u onom ratu, pa im mi za to vraćamo dug“. Tom krvavom istorijskom cikličnom igrokazu balkanskog macabrea kao da nema kraja pošto nam se ponavljaju greške nesprovođenja unutrašnje defašizacije ili denacifikacije po uzoru na isto u postonoratnoj Njemačkoj.
Vrhunac ovakvog revizionističkog licemjerja je postavljanje spomen-ploče pokojnom Radenku čapi, nesretno stradalom mladom prijedorskom policajcu kojeg je nepoznati počinilac u noćnim satima tog kobnog 30.4.1992. godine u Kozarskoj ulici usmrtio hicem iz pištolja na njegovom putu kući. Nesretni mladić, jedinac svojih ožalošćenih roditelja, biva posthumno proglašen mučenikom i „prvom prijedorskom žrtvom oružanih sukoba u Bosni i Hercegovini“, kako se to može saznati sa naslovne strane lokalnog novinskog glasila „Kozarski vjesnik“ od 4. maja 2012-te godine. Još jednom napominjem da počinilac ovog zločina do danas nije pronađen, već se slučaj vodi kao zločin sa nepoznatim izvršiocem. Za odmazdu ovom činu, kojemu je počinilac još uvijek nepoznat, dan poslije iz autobusa u Gornjem Jelovcu biva izvedeno troje dubičkih muslimana i u po bijela dana, zajedno sa prijedorčaninom Jusufom Kučkovićem, biva mučki likvidiran naočigled preneraženih putnika koji su ovo zlodjelo posmatrali iz autobusa. Do danas nisu pronađeni počinioci ovog zlodjela.
Ubistvo nesretnog mladog prijedorskog policajca Radenka čape se desilo u kasnim noćnim satima 30. 4.1992. godine.
U ranim jutarnjim satima tog istog dana su falange prijedorskog SDS-a preuzele vlast i time označile početak kraja antifašističkoj tradiciji i multikulturalnim vrijednostima u opštini Prijedor.
Koliko je slučaj „Radenko čapa“ samo jeftino propagandno sredstvo u kojem se zdušno koristi bol nesretnih roditelja i porodice pokazaće neko ko se u okolnostima nepristrasne objektivnosti stručno uputi u pravcu razjašnjenja ovog slučaja.
Danas se i ovaj slučaj koristi u procesu aktuelnog antifašističkog revizionizma i izmjene karaktera zadnjega rata na prostoru Bosne i Hercegovine.
Prva srpska žrtva je navodno opravdanje za pokretanje procesa u kojem je ubijeno skoro 4.000 građana opštine Prijedor nesrpske nacionalnosti?!
Na sličan način se nastoji opravdati granatiranje muslimanskog sela Hambarine koje su et(n)ički češljane 22. i 23. aprila 1992-ge godine. Ovim et(n)ičkim zahvatom se u procesu uramljivanja prijedorskog kraja raspolućuje takozvana „Lijeva obala“ sa pretežno muslimanskim stanovništvom i time u mom kraju zvanično otpočinje operacija „uramljivanja svesrspkih prostora“.
Ta operacija je nosila naziv RAM o čemu je još u septembru 1991-ve pisao beogradski opozicioni časopis „Vreme“ koji je 30.10.1995. objavio dužu verziju ovog plana po kojem bi se ostvarilo „povlačenje zapadnih granica Srbije, stvaranje okvira za neku novu Jugoslaviju, u kojoj bi svi Srbi, sa svojim teritorijama, živeli u istoj državi, a sa konačnim ciljem formiranja Velike Srbije i/ili Zajednice Srpskih Država”.
Slijedi područje Kozarca kojeg od 24.4. do 26.4.1992-ge „oslobodioci“ ravnaju sa zemljom, a cjelokupno muslimansko stanovništvo progone sa tog područja. U funkciju se stavljaju logori Keraterm, Trnopolje i Omarska.
30.5.1992. biva obilježen kao dan napada na Prijedor kojeg izvodi grupa nedovoljno osposobljenih i nikako opremljenih avanturista u kojem ginu mnogi mladići sa uvjerenjem da ginu za pravu stvar, a bivaju samo uzrokom dodatne sile et(n)ičkog pogroma u prijedorskom kraju.
Posljedice istog su vidljive već sljedećeg dana kada se cjelokupno gradsko jezgro grada Prijedora et(n)ički „oslobađa“.
Proces et(n)ičkog čišćenja prijedorskog kraja biva dovršen u nekoliko mjeseci nakon preuzimanja vlasti od strane fašisoidnog SDS-a u opštini Prijedor.
Posljedica te i takve vlasti jeste oko 4.000 nevino pobijenih građana opštine Prijedor među kojima je znatan broj žena, djece i staraca.
Posljedica toga jesu logori Omarska, Keraterm i Trnopolje u kojima su zatočenici sistematski mučeni, premlaćivani, obezljuđivani, ubijani.
Posljedica toga jeste i ukinuće antifašističke tradicije na koju su se zaklinjale generacije legendarnog partizanskog Potkozarja.
U napadu na Prijedor 30.maja 1992. godine je ubijeno 14 osoba među kojima je bilo i nekoliko civila. Oko 800 vojnika srpske vojske sa područja opštine Prijedor gine na ratištima širom Bosne i Hercegovine, a i susjedne Hrvatske, i to tokom cjelokupnog trajanja rata.
U nekoliko mjeseci je prognano skoro cjelokupno nesrpsko stanovništvo sa područja opštine Prijedor, njihova materijalna dobra u najvećoj mjeri razorena, sakralni objekti sravnjeni sa zemljom i učinjeno je skoro sve da se zatre svaki trag njihovog postojanja.
Izvorna antifašistička tradicija nas je učila kakvo zlo su njemački nacisti učinili Kragujevcu kada se, po naredbi glavnokomandujućeg okupacionih snaga u ondašnjoj Srbiji generala Franza Böhmea vršila odmazda po reprocitetu za jednog poginulog Nijemca 100, a za jednog ranjenog 50 talaca.
21. oktobra 1941. godine u Šumaricama pored Kragujevca je ubijeno nekoliko hiljada nevinih ljudi među kojima su bila i čitava dva razreda kragujevačkih gimnazijalaca.
U periodu od maja do oktobra 1992. godine u Prijedoru je ubijeno oko 4.000 nevinih građana opštine Prijedor. Ako je i do odmazde po navedenom reprocitetu onda je to premnogo, a ako je iz drugih et(n)ičkih razloga onda se ovdje nameće neophodan imperativ stručnog istorijskog revizionizma svih naših antifašizama kako u dvadesetom tako i u ovom vijeku u kojem i dalje slavimo Deveti maj kao Dan pobjede nad fašizmom.
Drugarice i drugovi, dame i gospodo, fašizam na našim prostorima još uvijek nije pobijeđen, a kada će biti to još niko zasigurno ne zna.
U svakom slučaju sretan nam Deveti maj, Dan pobjede nad fašizmom!!!
Behzad Čirkin, Narodni poslanik u NSRS
Add comment