svabo
Tog 9. jula 1992. godine glavnina vojnih snaga iz prijedorske 43.motorizovane i 6. kozarske brigade VRS bila je angažovana na probijanju koridora.
U selu Trnopolje mještani nesrpske nacionalnosti predali su još u maju svo naoružanje, uključujući i lovačko i nisu predstavljali prijetnju i opasnost po okupacione vlasti u prijedorskoj opštini predvođene SDS-om. Te vlasti su putem radija nesrpskom stanovništvu slale poruke da im garantuju punu bezbjednost. Svejedno su se mještani Trnopolja našli na udaru zločinačkih planova da se svo nesrpsko stanovništvo sa područja Prijedora protjera a jedan dio pobije ili izloži teškim torturama po logorima.
Procjena je bila da u selu nema niko ko bi mogao pružiti otpor pa su u takozvano čišćenje poslali manje jedinice, pripadnike voda iz izviđačke čete i voda vojne policije iz 43. motorizovane brigade te pripadnike interventnog voda prijedorske policije. Te jedinice su i prije tog 9. jula učestvovale u ratnim zločinima u drugim dijelovima Prijedora i bilo je sasvim jasno na koji zadatak se šalju.
Krenuli su oko 14:00 h iz zaseoka Čauševići, pa preko Duračaka do Trnopolja. Tražili su od mještana da izađu napolje i odvajali muškarce od 14 do 80 godina u kolonu kojom su ih provodili kroz selo. Neke civile su pobili tamo gdje su ih zatekli kod njihovih kuća a neke bi izdvojili iz kolone i ubili. Nekada i zbog najbanalnijeg razloga.
”Pred kućom Hilmije Redžića iz kolone su izveli mog rođaka Muniba Hodžića. Imao je veliki slamnati šešir na glavi i rekli su dajte nam tog šeširliju. Čuo sam njegov krik i pucnjeve. Nisam smio gledati pognut u koloni” – tako se tog zločina prisjetio Ismet Hodžić, koji se također našao u koloni smrti. Ismetu su tog dana ubili i brata Fikreta Hodžića, poznatog prijedorskog sportistu, pionira bodybuildinga u Potkozarju.
”Mog brata Fikreta su izveli iz naše kolone i vratili ga kući. Kasnije kada su došli po žene i djecu njega su odveli iza kuće Rame Haskića i čuo se rafal. Fikretova supruga je pronašla njegovo tijelo i umotala ga u bijeli čaršaf. Poslije su ga pokopali u mezarje”, ispričao je to Ismet Hodžić pred okupljenima na prvoj komemoraciji koja se održala za žrtve sela Trnopolja 2012.godine. Ismeta i još oko 200 mještana Trnopolja, koje nisu izdvojili iz kolone i ubili, odvezli su prema Omarskoj ali tamo je bilo krcato pa su ih prebacili u logor Keraterm.
Prva komemoracija je održana na 20 godišnjicu od zločina, i to pred kućom Hilmije Redžića, gdje je tog 9. jula 1992. godine ubijeno više od 20 muškaraca i žena. Hilmiji Redžiću su ubili majku Mevlu, suprugu Seniju i brata Sadika Redžića, njihova tijela su i ekshumirana u dvorištu kuće Redžića. Hilmija je umro prije te prve komemoracije i njegova prazna kuća u Trnopolju je postala spomenik nestajanju jedne porodice. Umro je u međuvremenu i Muharem Elezović na čiju inicijativu su i održavane komemoracije za nedužne žrtve Trnopolja. Muharemovi sinovi su bili u koloni koja je kroz Trnopolje odvedena u Keraterm, preživjeli su i tu kolonu i torture u logoru, da bi ih na kraju iz logora Trnopolje izdvojili iz konvoja na planini Vlašić i pogubili na Korićanskim stijenama 21. augusta 1992, godine. Ubili su ih pripadnici interventnog voda prijedorske policije isti oni koji su ih u koloni odveli iz njihove porodične kuće i nezakonito zatočili u logoru.
Pripadnici ozloglašenih vojnih i policijskih jedinica iz Prijedora su u seriji zločina koje su započeli 9. jula a okončali masakrim nad porodicom Dženanović 23. jula 1992. godine, su bez ikakvog stvarnog povoda i razloga, u zaseocima Muranovići, Duračci, Matrići, Mujagići, Elezi i Hodžići ubili sljedeće civile:
-Bešić (Dede) Mehmed
-Ćustić (Rame) Siba
-Dedić (Rame) Refik
-Dedić (Refika) Vehbija
-Duračak (Rifeta) Džemal
-Duračak (Rifeta) Faruk
-Duračak (Mehe) Ešef
-Duračak (Ešefa) Idriz
-Duračak (Osme) Salko
-Duračak (Muje) Suad
-Duračak (Muniba) Zijad
-Dženanović (Ešefa) Ajdin
-Dženanović (Ešefa) Alen
-Dženanović (Hasana) Hajra
-Dženanović (Esada) Majda
-Dženanović (Mahmuta) Nasiha
-Elezović (Edhema) Amir
-Elezovic (Šerifa) Edhem
-Elezović (Edhema) Halil
-Elezović (Rasima) Rifat
-Elezović (Hakije) Samir
-Gutić (Hasana) Esad
-Gutić (Ibrahima) Nijaz
-Hodžić (Rame) Munib
-Hodžić (Mehe) Nijaz
-Hodžić (Mehe) Fikret
-Hodžić (Idriza) Ermin
-Husić (Smaje) Almaz
-Kešić (Ibre) Sefer
-Kešić (Sefera) Kemal
-Kešić (Sefera) Adem
-Matrić (Mehe) Dedo
-Mujagić (Sadika) Esad
-Mujagic (Adema) Teufik
-Poljak (Jusufa) Ilijaz
-Pjanić (Huseina) Mustafa
-Redžić (Hase) Senija
-Redžic (Hasana) Mevla
-Redžić (Idriza) Sadik
-Velić (Sadika) Meho
-Velic (Mehe) Sadik
-Zulić (Mustafe) Latif
-Žerić Omera) Muharem
-Kahrimanović (Muje) Husein
Žene i djeca iz Trnopolje nisu bili pošteđeni, opljačkani su, poniženi i protjerani prema logoru Trnopolje. Tamo su neke žene silovane a potom su ih protjerali prema Gračanici i Maglaju, većina ih je u progonstvo otišla u stočnim vagonima, kao krajnja mjera dehumanizacije i oduzimanja dostojanstva ljudima. Tijela nekih žrtava iz julskih zločina u trnopolju još uvijek nisu pronađena.
Bliski srodnici žrtava su još 2010.godine Tužilaštvu Bosne i Hercegovine podnijeli krivičnu prijavu za zločine počinjene 9.jula u Trnopolju. Tužilaštvo još nije postupilo po toj prijavi, 14 godina kupi prašinu u fiokama. Možda i zato što preživjeli nisu dovoljno glasni, i što su povratnicima, dijaspori, uopšte Prijedorčanima, sva druga posla preča od progona onih koji su pobili nedužne ljude u Trnopolju ali i drugim mjestima širom Prijedora.
(Edin Ramulić)
